Myśli zapisane są w [kwadratowych nawiasach].

 N(oah): Myślę, że to już. Drzewa trochę zasłaniają, wiadomo, ale lepsze miejsce nie istnieje.
M(ortimer): Zgodnie z przegranym zakładem, Twoje zdanie jest dla mnie rozkazem.

 N: Odświętna koszula i to pasiaste nie wiem co na twoim ramieniu to też, ma się rozumieć, element roli przegranego w zakładzie?

 M: Dlaczego ty zawsze musisz mi dokuczać?

 N: Dobra, Mo, wyluzuj i patrz!

 N: Twoja udręczona dusza będzie mogła do woli chłonąć ten cudowny zachód dzięki cudownemu talentowi do wybierania odpowiednich miejsc posiadanego przez tę oto cudowną dziewczynę!
M: Oby, jeśli nie to jestem gotowy udusić cię własną marynarką.

 N: Wesolutki jak zawsze. Ten zakład był w sumie trochę ustawiony jeśli weźmiesz pod uwagę fakt, że Toska nie rozróżnia trefla i pika.
M: ...
M: ...

M: Nie wiem co mam o tym myśleć. Nie wiem, w jakim świetle stawia mnie to jako osobę. Ograny przez dziewczynkę nie odróżniającą jednej karty od drugiej. Moje życie to jakaś farsa.

 N: Ciężko się nie zgodzić... Hej Mo, patrz, zaczyna się!

 N: ... i wtedy zatacza taki jakby okrąg, ale niezupełnie, może bardziej coś na kształt elipsy...
M: ... [Noah wcale nie jest taka zła. Jeśli akurat nie wydmuchuje chmur dymu z tych swoich fajek prosto w moją twarz, albo nie rzuca klamerkami w ludzi pod balkonem, to wydaje się całkiem sympatyczna. Ma ładne włosy. I długie rzęsy. Rany, jakie ona ma długie rzęsy!]

 N: Chmury są podstępne. Wcale nie są tym, za co je uważasz, o ile w ogóle za coś je uważasz. Bo jeśli za wrogów, to masz całkowitą rację...

 M: ... [Gada od rzeczy i mamrocze jak przez sen te swoje teorie spiskowe. Ale cholera, czasem serio są ciekawe. I wkłada w to dużo serca, w to co lubi. I w sumie jestem wdzięczny, że mnie tu przyciągnęła, nawet jeśli przegrałem zakład z dwunastolatką i jestem trochę żałosny w tej swojej pasiastej marynarce.]

 N: ... i właśnie dlatego wiara w propagandę nie zawsze wychodzi karpiom na zdrowie!

M: ...

N: Mo! Mo? Słuchasz mnie w ogóle?

M: Co? A, tak, jasne. Elipsa, chmury i propaganda.

 N: Nadlatuje króliczek!
M: Nie wiem w którym miejscu to monstrum przypomina królika.
N: Dobra, może być Mortimerem jeśli wolisz.
M: ...

 M: ... [Chciałbym złapać ją za rękę, chociaż na chwilę. Pewnie jest chłodna.]
M: ... [Ale co, jeśli się zdenerwuje?]
M: ... [Zrób to Mortimerze, bądź prawdziwym człowiekiem chcącym dotknąć ręki innego człowieka. Atrakcyjnego człowieka. Siedzącego obok. Bardzo atrakcyjnego. Człowieka.]
M: ...

 N: ...

M: ... [Super,  świetnie, gratulacje Mortimerze, debilu. Zaraz dostaniesz to, na co zasługujesz, a twoja młodsza siostra będzie się z ciebie naśmiewała do końca swoich dni.]

 M: Hej...Noah?

N: Przestań się na mnie gapić.

N: Lepiej popatrz przed siebie, niebo się robi różowe.

 M: Faktycznie! Myślisz, że jak posiedzimy wystarczająco długo, to doczekamy chociaż kilku gwiazd?

N: Nie wiem, może? Na przedmieściach nie ma aż tylu latarni i neonów.

 M: Zostańmy!

 M: [A jednak była ciepła. Jak mały piecyk.]