Uwielbiam obiecywać coś na samym końcu posta, a potem ignorować to kompletnie, wesoło nucąc sobie pod nosem i zamiatając skorupy, pozostałe po zaufaniu osób śledzących moje blogowe przygody, pod dywan. W tym poście miały znaleźć się fotografie Toski ubranej w stock Jacqueline, jednak moja najnowsza podopieczna właśnie niedawno zyskała swoje docelowe oczy (po wyjęciu z kontekstu brzmi to cokolwiek makabrycznie), a słońce za oknem zaświeciło kusząco, więc zabrałam Lone na dwór.
Lone jest modelem, na który wcześniej nie zwracałam większej uwagi- całkiem ładna, uroczo uśmiechnięta lalka, wzorowana na postaci z animacji oglądanej za dzieciaka na starym komputerze rodziców (shoutout to W., która zaraziła mnie miłością do rysowanych dziewczynek, zaczynając od Sailor Moon przez Tokyo Mew Mew i Rozen Maiden, skąd właśnie pochodzi Hinaichigo). Hina nigdy nie była jedną z moich ulubionych bohaterek (w przeciwieństwie do Souseiseki z siostrą), ale jako Pullipka prezentuje się świetnie i po przejrzeniu miliona zdjęć na różnych stronach doszłam w końcu do wniosku, że bardzo mi się podoba, mam pomysł na stylizację i chętnie bym ją kiedyś przygarnęła do swojego stadka. Dlatego bardzo ucieszyłam się z oferty Kasi, z którą wymieniłam się na lalki- Haze za Jirkę, Jirka za Haze. Przemianowałam Haze na Lone, zmieniłam jej chipy, wkleiłam gęstsze rzęsy i zamówiłam nowego blond wiga (średnio przepadam za długimi włosami u lalek, co pewnie widać kiedy spojrzy się na ewolucję wigów, które moi podopieczni mieli okazję nosić na swoich wielkich głowach- długie wigi plączą się, kołtunią i wszystko się ich czepia; nie jestem pewna ile czasu Lone wytrzyma ze swoimi długimi, złotymi włosami, ale, przynajmniej na razie, udaje jej się powoli przekonywać mnie do włosów dłuższych niż "za łopatki"; może zostanie w tym wigu dłużej niż zakładałam).
Myślę, że Lone trochę sobie u mnie posiedzi, mimo protestów Mortimera, który już na wstępie ich znajomości padł ofiarą żarciku wesoło uśmiechniętej dziewczyny.