Ze wszystkich lalek, które przeszły przez moje ręce (łącznie osiem sztuk plastiku) aż trzem zostawiłam oryginalny makijaż ust (śmieszny fakt- z tych delikwentów mieszka ze mną obecnie tylko jeden). Nie wiem co jest z tymi ustami u lalek, że tak mnie denerwują. Lubię je jako oddzielne elementy, ale często kompletnie nie współgrają dla mnie z resztą twarzy. U Mo na przykład wydawały mi się zdecydowanie za ciemne. Po pierwszym rozebraniu wyżej wspomnianego, umyciu go i wciśnięciu ciała we wcześniej przygotowaną, napojoną herbatą koszulę, przystąpiłam do misji przemalowywania.
Tak oto Mortimer zyskał nowe usta. I rozkrwawione kłykcie, powodów dla ich zaistnienia w sumie brak, no chyba że policzymy jako powód wysoce subiektywną estetykę. Wcierając suche pastele w usta (nie swoje) wymieniłam mu od razu rzęsy na gęstsze (kolejny z moich prywatnych odchyłów, firmowe rzęsy to największy wróg zaraz po ustach) i wymyśliłam, że zorganizuję szare chipy. Najpierw jednak musiałam wyjąć stockowe, co okazało się traumatycznym przeżyciem dla mnie, mojego śrubokrętu i wspomnianych chipów- w swojej lepkiej całości przetrwał tylko jeden, drugi rozpadł się na lepkie kawałki. Nie wiem, czym ktoś przyczepiał mu te chipy, ale nie chcę mieć z tym nic wspólnego.
Po podmalowaniu nowych chipów metalicznym szarym lakierem do paznokci znalezionym w sekretarzyku rodzinnego domu Mo został ponownie skręcony.
  (wianuszek założony przez W. raczej żartobliwie niż poważnie, acz całkiem mu w nim do twarzy)



  
Kilka dni temu wymieniłam z ciekawości chipy Mo na złote i cholera no, wygląda całkiem fajnie. Nadal intensywnie myślę też o zakupie chłopakowi wiga jakiejś lepszej jakości (Leeke czy inne Formydoll), szarego i kręconego, fason podobny do obecnego. No i wypadałoby obsypać rodzynka ubraniami. Koszulami szczególnie. Beznadziejnymi spodniami w kratę. Swetrami w paskudne wzory. Oblepić plastrami poharatane łapy. 

PS Następne w postowej kolejce są Toska i Noah (zapewne w dokładnie tej kolejności), ich relacje opatrzone będą zdecydowanie bogatszą liczbą zdjęć. Po skończeniu tej szalonej serii planuję/pragnę skrobnąć coś o charakterach/zainteresowaniach/życiach(? sprawa dyskusyjna), jakie mają członkowie rodzinki przewijający się na tym blogu.

Do następnego 💭

Do następnego! 🍵

spakowana w pudło i (prawie) gotowa do drogi

Po Lone zostały mi karmelowe chipy, kilka zdjęć i wspomnienie przyjemnego doświadczania cudownej miękkości torsu obitsu SBH na porządku dziennym. Zastanawiam się, czy po każdej sprzedaży lalki nie powinnam tworzyć małej tabelki podsumowującej cały proces decyzyjny-najpierw jej kupna, potem szeroko pojętej customizacji i końcowej sprzedaży, bo zauważyłam, że element pierwszy i ostatni sekwencji realizuję szalenie impulsywnie. Nie wiem, czy to życie nie dostarcza mi potrzebnych emocji, ale wydawanie pieniędzy w zupełnie przypadkowych momentach na zupełnie przypadkowe rzeczy powoli staje się moim ulubionym sportem. Lone lubiłam i lubię nadal, zwyczajnie i po ludzku przytłoczyło mnie posiadanie pięciu lalek, z których z dwóch rodzajów (?)- Pullip i Dal, miałam po dwa egzemplarze. Nowy rok, nowa zasada: z każdego rodzaju po jednym by zachować złoty środek. I w ramach zasady złotego środka: dosyć lalek, których kolorem przewodnim jest złoty.

Następna pod nóż trafiła Odie (Dal Steampunk Eclipse Icarus). Było to zaskoczeniem również w pewnym sensie i dla mnie. Wyprzedana, wyśniona, wyczekana- przetrwała u mojego boku raptem kilka miesięcy. Z perspektywy czasu jest mi trochę szkoda, ale wierzę, że w nowym domu jest jej znacznie fajniej!

ostatnie zdjęcie, jakie jej zrobiłam, to zdjęcie sprzedażowe- smutne ale prawdziwe

To teraz, po szybkim rachunku sumienia i podsumowaniu zeszłorocznych szaleństw, chciałam dać znać, że stara ekipa zostaje w starym składzie, a Noah i Toska nawet w zupełnie nowych wizerunkowych odsłonach. Dodatkowo, coby się nie nudzić między jedną beznadziejnie długą lekturą na zajęcia a drugą, zaplanowałam sobie kilka całkiem ambitnych okołoblogowych aktywności.
Fajnie byłoby publikować coś częściej niż raz na trzy miesiące, bo dzisiaj na przykład przypomniało mi się, że jednak jakiś lalkowy blog to kiedyś miałam. Zalogowałam się z uśmiechem tryumfu, a tu ostatni post z października. Mamy styczeń. Nie sądzę, że porwę się na coś tak skrajnie nierealnego jak wyjście z aparatem na dwór zimą cotygodniowe posty, ale ze dwa w miesiącu można by spróbować trzasnąć. Cztery posty siedzą sobie już wygodnie w kopiach roboczych. Zdaje się, że cała energia, jaką zdążyłam zgromadzić przez kawałek świątecznej wolności, wyczerpała się właśnie na nie. W każdym bądź razie, kolejne cztery tygodnie załatwione. Co stanie się dalej? Czas pokaże.
Mam trochę problem z chcę-to-listą, bo niczego tak naprawdę nie chcę (wow, co za mocne stwierdzenie). Obecna drużyna plastiku zupełnie satysfakcjonuje nie tylko moje skrzywione poczucie estetyki, ale i mój portfel. W tym miejscu ostrzeżenie- post piszę oczekując na kupionego w trakcie jego tworzenia ostatniego już członka rodzinki (debiut na blogu, mam nadzieję, niedługo). Zamiast chcę-to-listy rozważam zakładkę, do której wrzucę zdjęcia modeli lalek najbardziej cieszących moje oczy swoimi stockami/które często oglądam w grafice google kiedy powinnam spać już od trzech godzin/które może bym miała, gdyby nie wyrzuty sumienia i brak funduszy.
Na zimę zasypiam zdjęciowo, bo światło w pokoju jest słabsze niż wiosną, a rękawiczkami nadal intensywnie gardzę. W ramach walki z niechęcią do tych materiałowych wspomagaczy postawiłam sobie za cel zrobienie dwóch sesji w śniegu, do czego zainspirowała mnie głownie świetna biała czapka ze stocku Dal Risy, którą wydębiłam do zdjęć od W. Teraz czekam tylko na śnieg.
Last but not least, lutowej Noi, jako weterance, należy się urodzinowa sesja z mnóstwem balonów (już zakupione do tego celu w lokalnym chińskim sklepie), kolorowych serpentyn i, w wersji najbliższej ideałowi, kawałkiem mini-ciasta i resztą rodziny.
Plany są, o realizację się postaram z całą właściwą sobie pretensjonalną przesadą.

Do następnego i ubierajcie się ciepło ⛄!