Tęsknię sobie po cichu, schowana pod kocem. Co jakiś czas ruszam lewą ręką, żeby upewnić się że nadal jestem. Obok mnie siedzi Jirka, dziwię się że nie marznie w przeciągu ze swoimi gołymi łydkami, zalety młodości. Razem siejemy kwiaty i zrywamy kwiaty, wstawiamy je do kubka z zimną kawą której żadna z nas i tak już nie wypije. Codzienność przesiąka deszczem, futerko Kleksa nie dosycha i poddaje się coraz szybciej pod naporem każdej kolejnej fali wilgoci.
O czwartej nad ranem spytałam Jirki czy tęskni, popatrzyła na mnie spode łba. Jestem bardzo dobra w wyjmowaniu rzeczy z kontekstu i nadinterpretacji więc wiem, że w burzowe noce od spania powstrzymuje brak. Nie śpimy ramię w ramię, obydwie.