W kolorze, który skutecznie skradł mi serce. O "tanowej" lalce marzyłam od czasów, kiedy w gimnazjum pochłaniałam bez umiaru zdjęcia wszelkiej maści ciemnoskórych bjd, do jakich udało mi się dotrzeć podczas radosnej eksploracji sieci o czwartej nad ranem. Po rekordowo krótkim namyśle zakupiłam więc swoją własną mocha dziewczynę na Pullipstyle. Miało to miejsce jakiś czas po tym, jak przygarnęłam pierwszą Dalkę- Jirkę (Dal Silane) i na podstawie całkiem miłych doświadczeń towarzyszących jej posiadaniu (minus upadek na podłogę z szafki kiedy akurat nie patrzyłam na nią tylko na lecącą za oknem mewę) zdecydowałam, że lalki to zdecydowanie moja bajka i fajnie byłoby mieć też Pullipa.
Z Noą było zabawnie. Natychmiast dostała imię i została złożona, po czym siedziała tak naga, łysa i bez oczu na moim biurku. Potem rozłożyłam ją na części pierwsze z zamiarem machnięcia jej makijażu. Skończyło się na tym, że bardzo, serio bardzo długo leżała w kawałkach bo za nic nie mogłam się zebrać żeby dać jej twarz na jaką zasługiwała.
Zdążyłam zamówić jej wiga (brązowy, krótki, Leeke). Zdążyłam zamówić jej chipy (złote od Lullaby). Zdążyłam pomalować jej na brązowo powieki i przykleić rzęsy. Zdążyłam kupić i zmodyfikować ciałko od Barbie MTM, na którym chciałam ją osadzić. Zdążyłam pomalować jej paznokcie na czarno. Zdążyłam udać się trzy razy do lokalnego chińskiego sklepu, zakupić zmywalne tatuaże i zaaplikować je na wspomniane ciałko. Noah leżała dalej w częściach.

W końcu pewnego dnia zdenerwowałam się, wyjęłam suche pastele, kredki, matowy lakier w sprayu i trochę lakieru błyszczącego, zakasałam rękawy (w przenośni, bo było zimno) i zabrałam się do roboty. Złożyłam ją dzień później.
Całe to czekanie i zwlekanie doprowadziło do sytuacji, że z zimy kiedy Noę dostałam zrobiła się wiosna. A potem lato. Dlatego pierwsze zdjęcia, które tu zaprezentuję, pochodzą z okolic początku sierpnia 2017.








Po tak długiej stałości jeśli chodzi o wygląd, postanowiłam wprowadzić drobną zmianę. Złote oczy Noi, chociaż same w sobie świetne, nie klikały dla mnie do końca z resztą wybranych dla niej kolorów. Z perspektywy czasu wydaje mi się, że wyglądały odrobinę zbyt pusto, może ten problem naprawiłyby fajniejsze rzęsy. Wymieniłam chipy na ciemnobrązowe i w takich Noah przetrwała kolejne miesiące.

Wydaje mi się, że gdzieś około grudnia 2017 zaczęłam inaczej układać jej wiga, trochę bardziej rzadka grzywka wygląda na zdjęciach zdecydowanie lepiej niż poprzednia, zaczesana trochę za bardzo na jeden bok.




Wchodząc w nowy rok chciałam też wprowadzić w życie kilka zmian, które opracowałam sobie w głowie na przestrzeni kawałka zimy i sporej części wiosny. Jedną z nich było wypróbowanie długiego wiga (a przynajmniej dłuższego niż aktualny), drugą kupno pięknych ciemnoczekoladowych chipów od, klasycznie i do porzygu już, Lullaby, trzecią dodanie pod jednym z oczu złotego tatuażu. Sypnęłam kaską zgromadzoną z okazji kolejnych okazji (urodziny, imieniny, Wielkanoc) i gdzieś tak w maju Noah zyskała nowy wygląd. I trochę za mały motor(?). I nowe ubrania.



Po krótkiej chwili wewnętrznego spokoju i ukontentowania długość nowych cudownych włosów mojej podopiecznej zaczęła działać mi na nerwy bardziej niż znajdowanie os w dosłownie na moment odstawionej na działkowy stół szklance z sokiem pomarańczowym, zdecydowałam się więc złapać za stępione przez dwa pokolenia nożyczki do cięcia wszystkiego i ciachnęłam włosy Noi tak, żeby sięgały mniej więcej za łopatki.


Niestety średnio przewidziałam brak własnych umiejętności (no mam z tym regularne i dobitne problemy, ok) fryzjerskich i to, że w efekcie ścięte po partacku włosy nie będą przecież układać się jak fryzura za milion dolarów. Włosy, nie dość że krzywe to jeszcze uwolnione od ciężaru długich końcówek, zaczęły wyginać się tworząc dziwny bombkowaty hełm, co nie wyglądało za ładnie bo wyglądało koszmarnie. Po powrocie do mieszkania potraktowałam hełm gorącymi strugami wody z elektrycznego czajnika w ramach prób ratunku, co nawet dało jako takie pozytywne wyniki. To czego nie przyklepała woda doprawiłam pożyczoną od współlokatorki prostownicą i nawet jestem dumna z siebie. Nie ma to jak coś kompletnie rozwalić i potem spróbować naprawić wyrządzoną krzywdę! Polecam, podnosi poczucie sprawczości solidnie choć krótkotrwale i potem znowu trzeba coś zepsuć.

Dosyć niedawno, ciężko stwierdzić kiedy dokładnie bo życie czasem zlewa mi się w bezkształtną masę, zauważyłam, że makijaż Noi zaczyna odpadać, najbardziej widoczne było to na czubku nosa i policzkach. Zrobiło mi się smutno ale jednocześnie (prawie sama!) stworzyła się okazja do wypróbowania czegoś zupełnie nowego, ekscytującego i innego- zmycia starego faceupu i machnięcia bardziej dojrzałej wersji twarzy starszej siostrzyczki. Co też ochoczo zrobiłam.
Nałożyłam bazowe kolory, zakreśliłam brwi, przyciemniłam usta, po czym wylała mi się bezpośrednio na twarz Noi prawie cała butelka zmywacza do paznokci. Stojącego zaraz obok, potrąconego łokciem. Z acetonem. Łokciem bez acetonu, za to zmywacz miał go w składzie sporo, czego dowiedziałam się płacząc nad kałużą chemicznie pachnącej cieczy i spustoszeniem, jakiego dokonała na plastikowej buzi mojej podopiecznej.
Przez chwilę chciałam już rzucić to wszystko, ale z pomocą przyszli oni- cisi, niezawodni i tani sojusznicy: papier ścierny, miska i woda. Na przemian ścierając i przeklinając usunęłam zniszczoną, przebarwioną warstwę plastiku. Przednio-twarzowa część zrobiła się przez to znacznie jaśniejsza niż reszta ale przynajmniej jakoś to wyglądało. To, czego nie naprawił papier ścierny naprawił równie cenny sojusznik- lakier w sprayu Mr Super Clear wersja matowa, którego serdecznie i szczerze polecam, oprócz dawania potencjalnego raka płuc daje również arcyświetne zmatowienie i wyrównanie wszelkich niedoskonałości na plastikowej powierzchni gdzie moja darmowa puszka za agresywne zasponsorowanie.
Makijaż koniec końców się udał, obyło się bez innych tragedii. Chcąc Noi jakoś to wynagrodzić dałam jej fajniejsze rzęsy, czarne powieki i po dwa złote kolczyki w każdym uchu.

Obecnie Noah prezentuje się tak, szczerze mówiąc to nie wiem czy jest to moja ulubiona wersja jej wyglądu, ale z pewnością jest to coś nowego i bliższego pierwotnemu zamysłowi, który stworzyłam odświeżając jak szalona tracking paczki z Pullipstyle te trzy lata temu.





Do następnego, trzymajcie się ciepło i uważajcie na otwarte butelki ze zmywaczem do paznokci, lubią atakować znienacka!👋

PS (dla ciekawskich) Możliwe, że niedługo Noah zyska nową perukę. Najpierw spektakularną klapą okazała się kupiona z FMD krótka, ciemnobrązowa peruka, która jest znacznie za mała na sporych rozmiarów lalkowy łeb. Potem, po wyjęciu z pudła skrywającego zamówienie z Leeke (w tym również wigi dla Neila i Maurycego, w których obydwaj panowie wyglądają, nie chwaląc się, oszałamiająco) peruki dla Noi zrobiło mi się przykro, bo nie tego się spodziewałam podziwiając zdjęcia firmowe na stronie (problemem jest głównie za długa przednia część włosów zakrywająca większą część twarzy lalki a także odstający dziko tył wiga). Spróbuję coś na to poradzić znając moje praktycznie równe boskim umiejętności fryzjerskie może poradzić to nie jest najlepsze słowo, jeśli nie uda mi się uzyskać zadowalającego efektu Noah pozostanie w swoich obecnych włosach, które wbrew pozorom całkiem nawet polubiłam.

Wybiegając nieco naprzód, poczyniłam iście cebulackie przygotowania do nadania swojej nowej podopiecznej pożądanego wizerunku. Zamierzony efekt osiągnęłam kupując stockowy wig od Dal Heiwy (z uzbieranego budżetu zostało mi jeszcze 5 zł na pierogi, można sobie wyobrazić moją radość). Nieudolnie podcięłam otrzymane od pana listonosza włosy i pomalowałam maminym lakierem do paznokci animalsy z absolutnego odzysku. Wystukując słówko absolutnego mam na myśli fakt, że miały nieprzyjemność przejść uprzednio piekło traktowania czterema innymi kolorowymi lakierami i o mało co nie stały się oczami Mortimera. Koniec końców wstawiłam je Tosce, przykleiłam jej na plastikowy czerep wiga i nagle stała się całkiem bliska różowiastemu ideałowi.


Wakacje były przyjemne i ciepłe, więc włócząc się po polach i zrujnowanych budynkach targałam ze sobą też Toskę. Narobiłam jej kilka całkiem fajnych zdjęć. Tu znowu dygresyjka, można sobie ominąć jeśli się czasu nie ma, albo się ma i nie chce się marnować. Zrobiłam Tosce super zdjęcie jak sobie trzyma plastikowego mini-loda ale wydarzyło się coś, czego żodyn się nie spodziewał, a ja to już najmniej- na toskowej dłoni trzymającej miniaturkę usiadła sobie tłusta mucha. Niby w sekcji O miejscu słów kilka dałam znać, że na blogu pojawią się owady, ale cholera, nie wiedziałam że z własnej woli będą pchać się do pozowania. Dygresyjki koniec, powracamy do poważnych biznesów.
Jakość wiga z sesji na sesję zaczęła mnie coraz bardziej denerwować, włoski zaczęły odstawać a następnie dziko sterczeć.



                                   
Po tym, jak po raz dziesiąty przyklepywałam stojący na czubku lalkowej głowy różowy włos, zaczęłam się zastanawiać co by było, gdybym zamówiła Tosce nowego wiga i doszłam do wniosku, że byłoby fajnie. Akurat (oprócz zastanawiania się nad tym, czy kupić lalce nówki włosy zastanawiam się też czasem, czy te wyskakujące znikąd oferty mogą świadczyć jakoś na korzyść teorii spiskowych) na grupce pojawiło się ogłoszenie o zbiorówce z Leeke- udział wzięłam wybierając uroczy wig z grzywką w kolorze pink cocktail. Idąc za ciosem zakupiłam też chipy od LullabyForDolls, czyli mojego faworyta jeśli chodzi o lalkowe oczy. Super cool sprawa, jakościowy miód i często zmieniają kolor w zależności od kąta padania światła. No czego więcej chcieć darmowej wysyłki!
Efektem wrześniowych przemian stał się mniej dobitnie cukierkowy, a bardziej delikatnie pastelowy stwór, który w dłuższej przerwie między zajęciami na uczelni został wciśnięty m.in. na uschnięte drzewo.



Byłam zadowolona z wyglądu Toski przez jakieś dwa miesiące z drobnym hakiem, po czym zdecydowałam, że może powinnam ją sprzedać (genialne!).

Zanim zostanę oskarżona o niespójne zachowanie i kompulsywną niestałość, spróbuję przybliżyć swój sposób myślenia, towarzyszący mi szczególnie te kilka miesięcy temu, kiedy jeszcze lalek w swoim mieszkaniu miałam pięć (Noah, Lone, Toska, Odie i Mo).
Lalki często mi ciążą. To bardziej przenośnia, ale dosłownie czasem też, bo są ciężkawe jednak. W każdym bądź razie często patrzę na półkę, na której siedzą, i łapię się na przeliczaniu wydanych na nie pieniędzy. Co niezmiennie sprawia, że czuję się niepewnie. Czy powinnam przewalać tyle funduszy na rzeczy, które średnio mi się przydają do życia? Lubię lalki- to moje hobby, ale coraz częściej dostrzegam inne, ważniejsze rzeczy, do zrobienia których będą mi potrzebne pieniądze.
No i jeszcze dochodzi ta cholerna nostalgiczna chęć powrotu do posiadania lalek sztuk dwie, tak jak to było na początku- Noę i Jirkę wszędzie ze sobą targałam, nie musiałam kupować im dużo rzeczy bo starczało mało, żadna nie była "pokrzywdzona". W temacie pokrzywdzenia, a właściwie jego braku, to lubię traktować lalki sprawiedliwie jeśli chodzi o ubranka, sprawy wizerunkowe i trochę też zdjęcia. Mniej lalek znacznie łatwiej traktować sprawiedliwie niż więcej.

Zostawiając rozkminę nieco z boku- chciałam sprzedać Toskę, ale patrząc na nią trochę dłużej niż zazwyczaj stwierdziłam, że dam jej (jeszcze) jedną (ostatnią) szansę. Bawiąc się w informatyka zdjęłam ogłoszenie z grupek sprzedażowych i przemianę zaczęłam od zmazania zbyt różowych policzków i ust, nadając całemu excukierasowi bardziej smutny wyraz, chyba do końca kariery w lalkowaniu dość mam uśmiechniętych Dalek po przebywaniu z jedną przez te kilka miesięcy. Wymieniłam jej chipy na ciemnobrązowe, wydarte siłą z mechanizmu Noi, która dostała w zamian czarne chipy Odie- pisanie o tym w tak lekki sposób jest dosyć makabryczne, szczególnie jeżeli ma się przed oczami prawdziwe oczy.
Jakiś czas temu zamówiłam razem z W. wigi z ForMyDoll, które niedawno przyszły i włosy dla Toski okazały się być strzałem w dychę.
Aktualnie młoda prezentuje się tak. I taka mi się podoba zdecydowanie najbardziej z dotychczasowych odsłon.
      


Do następnego! ~🔔


PS Nowiuśkie wigi i chipy dla lalek zamówione, skład ekipy trochę się zmienił. Mam nadzieję, że pojawią się tu niedługo wszyscy (absolutnie i kompletnie wszyscy) w swoich finałowych stylizacjach (odliczam dni do rodzinnej sesji z wypiekami na twarzy!).